STARACZKI

IUI,IVF,ICSI,AID

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum STARACZKI Strona Główna -> IVF,IUI,AID
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Lena




Dołączył: 28 Sie 2008
Posty: 147
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 19:54, 28 Sie 2008    Temat postu: IUI,IVF,ICSI,AID

Inseminacja.

W artykule opisujemy wskazania, skuteczność i procedurę wykonania inseminacji.

Inseminacja jest najprostszą z technik wspomaganego rozrodu. Wyróżniamy inseminację domaciczną nasieniem partnera (IUI – intrauterine insemination), nasieniem dawcy (AID – artifical donor insemination), inseminację naszyjkową oraz „dojajowodową”(fallopian tube perfusion). Inseminacja naszyjkowa powinna być stosowana wyłącznie jeśli jedynym problemem dotyczącym płodności u pary jest niemożność odbycia prawidłowego stosunku. W innym przypadku ten zabieg ma bardzo niską skuteczność. Użycie techniki o angielskiej nazwie fallopian tube sperm perfusion jest stosunkowo nową i wciąż słabo rozpowszechnioną metodą, ale dającą obiecujące rezultaty. Najczęściej wykonywanym zabiegiem jest jednak inseminacja domaciczna.

Wskazaniami do inseminacji są:

Lekkie lub średniociężkie nieprawidłowości w badaniu nasienia (głównie zaburzenia ruchliwości),
Obecność przeciwciał przeciwplemnikowych,
Nieprawidłowy test po stosunku przy poprawnych parametrach nasienia,
Niepłodność o niewyjaśnionej przyczynie
Endometrioza niewielkiego (I lub II) stopnia
Przy wysokich mianach przeciwciał przeciwplemnikowych lub bardzo złych parametrach nasienia inseminacja jest nieefektywna.
Jeśli wskazaniem jest lekki czynnik męski, a u kobiety regularnie występuje spontaniczna owulacja to zabieg można wykonać na cyklu naturalnym. W innym przypadku warto zastosować leki indukujące owulację (Cytrynian Clomifenu, gonadotropiny lub połączyć te specyfiki).

Skuteczność inseminacji waha się od 5-25 % na cykl w zależności od parametrów nasienia, wieku kobiety i ilości wystymulowanych dojrzałych pęcherzyków. W nasieniu po „wypłukaniu” powinno być minimum 1-3 mln ruchomych plemników. Jest jednakże wiele danych wskazujących na to, że rozsądny odsetek ciąż (tzn. taki dla którego stosunek skuteczności do poniesionych kosztów dla inseminacji jest bardziej korzystny niż dla zabiegu in vitro) uzyskuje się dopiero przy 5-10 mln ruchomych plemników. Skuteczność wynosi wtedy 10-15 %. Jest ona większa w przypadku kiedy jedynym problemem w zapłodnieniu jest przeszkoda dla plemników na poziomie szyjki macicy oraz w cyklach stymulowanych gonadotropinami, w których dochodzi do wzrostu 2-3 dojrzałych pęcherzyków. Użycie gonadotropin wiąże się jednak z ryzykiem wystąpienia ciąży mnogiej, wymaga uważnego monitoringu, a leki i ich dawki muszą być dobierane bardzo indywidualnie.

Sama procedura inseminacji jest stosunkowo prosta i polega na podaniu laboratoryjnie przygotowanego koncentratu plemników za pomocą specjalnego cewnika poprzez szyjkę do jamy macicy. Mężczyzna oddaje nasienie po 2,3 dniach wstrzemięźliwości płciowej. Nasienie przygotowuje się używając specjalnych technik pozwalających oddzielić najbardziej wartościowe plemniki (np. swim-up albo sączenie na gradiencie). Poza tym sperma musi zostać oddzielona od płynu nasiennego ponieważ płyn nasienny:

Zawiera substancje (zwane prostaglynami), które mogą powodować skurcze macicy jeśli znalazłyby się w jej jamie,
Może zawierać bakterie.
W warunkach naturalnych taka filtracja dokonuje się w śluzie szyjkowym z którego stopniowo są uwalniane plemniki. Proces przygotowania nasienia zajmuje zazwyczaj 30-120 minut w zależności od użytej metody.

Wraz z upływem czasu ulega zmniejszeniu zdolność zapładniająca plemników. Optymalny czas do zapłodnienia komórki jajowej wynosi 12 godzin od jej uwolnienia. Dlatego bardzo ważny jest odpowiedni dobór momentu do przeprowadzenia zabiegu. Powinien być on jak najbliższy terminowi owulacji. W cyklach naturalnych owulacja następuje ok. 36 godzin po rozpoczęciu tzw. piku LH. Do jego wykrycia można posłużyć się testami owulacyjnymi. Testy dają pozytywny wynik po przekroczeniu ustalonego stężenia LH w moczu (zazwyczaj 20 lub 40 mIU/ml). Owulacja następuje w ok. dobę po pozytywnym wyniku testu i wtedy przeprowadza się inseminację. Zastosowanie tej metody ma jednak swoje naturalne ograniczenia. Testy wykonuje się w pewnych odstępach czasu (do celów inseminacji przynajmniej co 12 godzin) i tylko z taką dokładnością można określić czas owulacji. Nierzadko zdarza się też, że jajeczkowanie ma miejsce dopiero w 48 godzin po pozytywnym wyniku testu. Bardziej precyzyjnie termin owulacji można ustalić za pomocą monitoringu (seryjne badania USG w celu kontroli wzrastania pęcherzyków) i wywołania owulacji przy użyciu leków (najczęściej zawierających gonadotropinę kosmówkową - hcg). Leki te podane w odpowiednim momencie (zazwyczaj wtedy kiedy pęcherzyk osiąga średnicę 17-18 mm) zapoczątkowują ostanie stadium dojrzewania komórki pęcherzyka i prowadzą do jego pęknięcia 36 godzin później. Złotym standardem jest przeprowadzenie inseminacji w 36 godzin po podaniu hcg z marginesem 6-ciu godzin w jedną i drugą stronę. Niektórzy lekarze uważają, że jeśli wskazaniem do zabiegu jest czynnik męski to warto zabieg zrobić po owulacji, a w pozostałych przypadkach przed owulacją. Czasami wykonuje się dwie inseminacje w jednym cyklu. Przeprowadza się je wtedy w odstępie co najmniej 12 godzin (najlepiej 24 godzin) pomiędzy 12-tą a 48-mą godzinami po podaniu hcg. Decyzję o tym czy wykonać jedną czy dwie inseminacje podejmuje się indywidualnie.

Warunkami do przeprowadzenia inseminacji są:
Znajomość parametrów nasienia
Owulacja potwierdzona sonograficznie (najlepiej również hormonalnie-wykonuje się oznaczenie poziomu estradiolu gdy pęcherzyk ma średnicę 17,18 mm, przed podaniem hcg albo badanie estradiolu i LH jeśli nie będzie podawane hcg) lub przynajmniej testami owulacyjnymi.
Drożne jajowody (przynajmniej jeden z nich)
Badanie na drożność jajowodów należy koniecznie wykonać jeśli:
Kobieta przechodziła w przeszłości stan zapalny lub zabieg w obrębie narządów miednicy,
Przed zastosowaniem gonadotropin,
Po kilku nieudanych próbach insemiancji,
Jeśli mamy do czynienia z niepłodnością o niewyjaśnionej przyczynie.
W innym przypadku można je wykonać w późniejszym okresie.
Błędy jakie można popełnić to:

źle dobrane wskazania,
Użycie nieprawidłowej stymulacji,
Przeprowadzenie zabiegu w niewłaściwym momencie,
Podanie niewystarczająco przygotowanego nasienia.
Dobrze wykonany zabieg jest względnie bezbolesny. Szyjka macicy w okresie owulacji jest rozwarta na kilka milimetrów i jest to zazwyczaj wystarczające do tego by cewnik bez trudności przez nią przeszedł. Po zabiegu pozostaje się 5-15 minut w pozycji leżącej (choć nie ma jednoznacznych dowodów na to że odpoczynek po zabiegu poprawia skuteczność), a potem można wrócić do domu. Przez kilka dni mogą utrzymywać się plamienia lub pobolewanie jajników. Ta ostatnia dolegliwość jest najczęściej związana ze stymulacją owulacji a nie z samą procedurą.

Większość ciąż uzyskuje się jako efekt pierwszych 3-4 prób inseminacji. Rozsądnie jest prowadzić terapię przez 3 - 6 cykli. Jeśli przyczyną niepłodności są zaburzenia jajeczkowania można spróbować jeszcze dodatkowo przez kilka następnych miesięcy. Koszt inseminacji (bez leków i badań) w chwili obecnej waha się w zależności od ośrodka od 200 do 800 złotych


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lena




Dołączył: 28 Sie 2008
Posty: 147
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 19:56, 28 Sie 2008    Temat postu:

POZAUSTROJOWE ZAPŁODNIENIE IN VITRO

Zapłodnienie in vitro (I. V. F.) jest jednym ze sposobów leczenia proponowanym niepłodnym parom w przypadku gdy przyczyną niepłodności jest:
- niedrożność jajowodów
- endometrioza
- czynnik męski
- niepłodność idiopatyczna (niewyjaśnionego pochodzenia)

Przebieg zapłodnienia in vitro

Stymulacja owulacji

Pobranie komórek jajowych (punkcja)
Stosując krótkie ogólne znieczulenie wprowadza się przez pochwę do jajnika pod kontrolą USG specjalną cienką igłę i pobiera się po kolei zawartość każdego pęcherzyka (płyn i komórkę jajową).
Zabieg ten przeprowadzany jest ambulatoryjnie i trwa około 15 minut. Po kilkudziesięciominutowym pobycie w klinice pacjentka może wrócić do domu.

Etap laboratoryjny
W laboratorium oddziela się komórki jajowe od płynu pęcherzykowego i umieszcza w specjalnym podłożu do hodowli.
W tym czasie mąż oddaje nasienie drogą masturbacji. Następnie jest ono odpowiednio przygotowywane. Jeżeli nasienie spełnia odpowiednie parametry to przygotowane plemniki umieszcza się razem z komórkami jajowymi. (W przypadku nieprawidłowości nasienia mozna zaproponować parom technikę mikroiniekcji - ICSI)
Do zapłodnienia dochodzi w inkubatorze utrzymującym specjalne warunki fizyczne (stała temperatura 37 st. C , 5% CO 2 i odpowiednią wilgotność).

Przeniesienie embrionu do jamy macicy (embriotransfer - ET)
Po około 48 godzinach po punkcji otrzymane embriony są podawane do macicy za pomocą cienkiej elastycznej sondy. Aby zmniejszyć ryzyko ciąży mnogiej ogranicza się liczbę podawanych embrionów do 2 lub 3 w zależności od wieku pacjentki.
Nadliczbowe embriony są zamrażane i przechowywane w temperaturze ciekłego azotu.

Mogą tak pozostać aż do następnego transferu lub gdy para zdecyduje się na posiadanie kolejnego potomstwa.
Transfer embrionu po rozmrożeniu nie wymaga ponownej stymulacji jajeczkowania.

Po transferze pacjentka otrzymuje następujące zalecenia:
Powinna stosować Utrogestan 2 razy dziennie 200mg dopochwowo
Próbę ciążową z moczu wykonuje się 14 dni po transferze lub 10 dni po transferze ocenę HCG w surowicy.

Ryzyko związane z zapłodnieniem pozaustrojowym
• hiperstymulacja jajnikowa - przeciętnie u 10% pacjentek (czasami wymagana jest krótka 2-3-dniowa hospitalizacja
• problemy naczyniowe i zakaźne związane z punkcją
• ciąża pozamaciczna, poronienie, ciąża mnoga

MIKROINIEKCJA PLEMNIKA DO KOMÓRKI JAJOWEJ - I.C.S.I.

Zabieg ten jest uzupełnieniem zapłodnienia pozaustrojowego. Stosujemy go między innymi w przypadku:
• nieprawidłowości nasienia
• braku zapłodnienia w klasycznym in vitro
• ejakulacji wstecznej (zarzucanie nasienia do pęcherza).
Metoda ta wprowadzona w 1992 roku umożliwia uzyskanie ciąży nawet w przypadku pojedyńczych plemników w nasieniu (norma to dziesiątki milionów).
ICSI pozwala na "ominięcie" niektórych etapów fizjologicznych do których zdolne są tylko plemniki zdrowego mężczyzny. Praktycznie wyrównuje to szanse na posiadanie potomstwa mężczyzn zdrowych i uważanych wcześniej za niepłodnych.

Przebieg I.C.S.I.
W części etapów procedury są takie same jak przy klasycznym zapłodnieniu pozaustrojowym (I.V.F.) Różnica w wykonywanych procedurach obejmuje wyłącznie etap laboratoryjny

Etap laboratoryjny mikroiniekcji
W laboratorium odnajduje się komórki jajowe w płynie pęcherzykowym.Za pomocą enzymu hialuronidazy i pipet o dokładnie ustalonych średnicach rozprasza się komórki warstwy ziarnistej pęcherzyków Graaf'a, aby umożliwić wykonanie mikroiniekcji.

W tym czasie mąż oddaje nasienie, które następnie jest odpowiednio przygotowywane przez płukanie, wirowanie.

Za pomocą mikromanipulatora i cieniutkiej pipety iniekcyjnej (7µm) chwyta się najlepszy morfologicznie plemnik, łamie mu się witkę i wprowadza do pipety.

Następnie ten właśnie plemnik jest podawany do środka uprzednio przygotowanej komórki jajowej.

Dwa dni po mikroiniekcji powstaje kilkublastomerowy zarodek, który podawany jest do macicy.

Ryzyko związane z mikroiniekcją plemnika do jaja
- istnieje pewne ryzyko przeniesienia niepłodności męskiej pochodzenia genetycznego (związanej z chromosomem Y).
Pozostałe ryzyko jest identyczne jak w przypadku klasycznego zapłodnienia pozaustrojowego:
- hiperstymulacja jajnikowa
- problemy naczyniowe i zakaźne związane z punkcją
- ciąża pozamaciczna, ciąża mnoga

Mikrochirurgiczna aspiracja plemników z najądrzy (MESA - Micro-Epidydymal Sperm Aspiration)

Technika ta pozwala na uzyskanie potomstwa u mężczyzn z azoospermią , u podstaw której leży niedrożność lub brak nasieniowodów.
W krótkim znieczuleniu ogólnym pobieramy plemniki z najądrza. Po odpowiednim ich przygotowaniu dalsze postępowanie nie różni się zdecydowanie od mikroiniekcji plemnika do jaja tzn: stymulacji owulacji, pobrania komórek jajowych, iniekcji plemnika do komórki jajowej, hodowli zarodków, transferu embrionów i ich zamrożenia.

Metoda ta pozwala na uzyskanie potomstwa u mężczyzn z azoospermią spowodowaną nieprawidłową funkcją kanalików jądrowych.
W krótkim znieczuleniu ogólnym pobieramy tkankę jądra, z której izolujemy pojedyńcze plemniki. Potem nasze postępowanie nie różni się zdecydowanie od mikroiniekcji plemnika do jaja tzn: stymulacji owulacji, pobrania komórek jajowych, iniekcji plemnika do komórki jajowej, hodowli zarodków, transferu embrionów i ich zamrożenia.

IMSI

Większa skuteczność, mniejsza liczba poronień.
Tradycyjne metody in vitro cechuje dosyć duży odsetek nieprawidłowych implantacji i poronień. Jest wiele przyczyn odpowiedzialnych za te zjawiska. Jedną z nich jest "słabość" materiału genetycznego plemnika zapładniającego komórkę jajową. W tradycyjnej procedurze ICSI, ze względu na zbyt małe powiększenia, nie ma możliwości uwidocznienia jądra plemnika. Może to doprowadzić do zapłodnienia komórki jajowej, plemnikiem o nieprawidłowym jądrze, z uszkodzonym materiałem genetycznym.
Zastosowanie IMSI zwiększa również szanse w sytuacji, gdy odpowiedź jajników na stymulację była niezadowalająca. Mała ilości oocytów uzyskanych podczas takiej procedury stwarza ryzyko, że część z nich może zostać zapłodniona nieprawidłowymi plemnikami. Metoda IMSI poprzez możliwość wybierania najlepszych plemników poprawia szansę na uzyskanie prawidłowych zarodków, a przez to szansę na ciążę.


Zobacz to czego nie widzą inni.
Zobacz na czym polega różnica w obrazie uzyskiwanym podczas procedury ICSI i IMSI. Po lewej stronie widzisz plemniki w powiększeniu stosowanym w tradycyjnej metodzie ICSI (powiększenie 400 razy), po prawej ten sam plemnik widoczny w powiększeniu 6 000 razy.

Dzięki tak dużemu powiększeniu stosowanemu w nowej metodzie IMSI, możemy dokładnie ocenić strukturę morfologiczną plemnika i wybrać z nasienia tylko ten o idealnej budowie.

Procedura IMSI wdrożona i stosowana w innych klinikach na świecie, pozwoliła na osiągniecie 55% skuteczności liczonej wskaźnikiem ciąż klinicznych. Odsetek poronień jest istotnie mniejszy w porównaniu z tradycyjną metodą ICSI.


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Lena dnia Czw 19:58, 28 Sie 2008, w całości zmieniany 1 raz
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Lena




Dołączył: 28 Sie 2008
Posty: 147
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 3 razy
Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Czw 20:01, 28 Sie 2008    Temat postu:

Jak wygląda IVF

Protokół krótki

Główny założeniem stymulacji według protokołu krótkiego jest wykorzystanie wzrostu stężenia endogennych gonadotropin po podaniu agonisty GnRH. Podawanie agonisty rozpoczynamy w 1 dniu cyklu, stosujemy codziennie taką samą dawkę minimum przez 10 dni. Przez pierwsze dni po podaniu leku występuje uwolnienie endogennego FSH i LH (efekt flare-up). Następuje po nim stan desensybilizacji przysadki, objawiający się spadkiem stężenia gonadotropin, obniżeniem stężenia estradiolu i progesteronu. Po wykorzystaniu efektu flare-up rozpoczynamy podawanie gonadotropin od 3 dnia cyklu w dawce 100-225 UI na dzień. Liczba ampułek gonadotropin zależy od poziomu stężeń hormonów na początku naturalnego cyklu. Stymulację należy monitorować co 2 dni począwszy od 8 dnia cyklu (5 dniu stosowania gonadotropin). Gdy pęcherzyki przekroczą 16 mm średnicy a średnie stężenie estradiolu na jeden pęcherzyk dominujący wynosi 200 - 300 pg/ml. należy zakończyć stymulację. Ostateczne dojrzewanie komórek jajowych uzyskuje się farmakologicznie wywołując pik owulacyjny przez jednorazowe podanie hCG w dawce 5000 lub 10000 IU. Pobranie komórek jajowych powinno nastąpić po czasie 34 - 38 godzin od podania hCG.

Obecnie protokół ten jest stosowany rzadziej niż protokół długi (ze względu na niższe wskaźniki uzyskiwanych ciąż) jednak mniejsza ilość zużytych gonadotropin (koszt stymulacji) powoduje, że protokół krótki posiada nadal zwolenników zwłaszcza krajach gdzie procedury pozaustrojowego zapłodnienia nie są refundowane.

Protokół długi
W protokole długim podawanie gonadotropin rozpoczynamy po osiągnięciu pełnej desensybilizacji przysadki, którą uzyskujemy podając agonistę GnRH w formie depot w 1 dniu cyklu lub w formie krótko działającej w 21 dniu cyklu. Zablokowanie przysadki potwierdza się przez oznaczenie poziomu estradiolu (<50pg/ml) oraz kontrolne badanie ultrasonograficzne. Stan ten jest osiągany po około 14 dniach. Początkowa dawka gonadotropin zależy od profilu hormonalnego na początku naturalnego cyklu. Najczęściej wynosi ona 100 - 225 UI. Stymulację należy monitorować co 2 dni począwszy od 6 dnia stosowania gonadotropin. Po przekroczeniu średnicy 16 mm i stężeniu estradiolu 200 - 300 pg/ml pik owulacyjny jest wywoływany przez jednorazową iniekcje hCG. Pobranie komórek jajowych powinno nastąpić po czasie 34 - 38 godz. od podania hCG.

Obecnie protokół długi jest najczęściej stosowanym schematem stymulacji owulacji. Efektem ubocznym stosowania agonisty wiążącego się ze spadkiem stężenia estrogenów jest możliwość pojawienia się objawów wypadowych u pacjentki . Wariant protokołu długiego z zastosowaniem agonisty od 21 dnia cyklu stwarza potencjalną możliwość podania tego leku we wczesnej ciąży.

Protokół z użyciem antagonisty GnRH
W ostatnich czasach pojawiły się nowe możliwości zapobiegania lub przerwania endogennego piku LH. Protokoły z użyciem antagonisty nie wykorzystują efektu flare up oraz nie opierają się na desensybilizacji przysadki. Antagonista powoduje natychmiastowe, kompetytywne blokowanie przysadkowych receptorów dla GnRH.

Protokół z użyciem antagonisty pozwala na zmniejszenie liczby zużytych ampułek gonadotropin, skrócenie czasu trwania stymulacji, zmniejszenie ryzyka wystąpienia zespołu hiperstymulacyjnego. W związku ze stosunkowo krótkim czasem, który upłynął od wprowadzenia antagonistów, różne warianty ich zastosowania są nadal tematem wielu publikacji. Preparaty dostępne na rynku Cetrorelix (Cetrotide) i Ganirelix (Orgalutran) występują w postaci iniekcji krótko działających (0,25mg). Natomiast Cetrorelix również w postaci długo działającej (3mg).

Stymulacje rozpoczyna się podając gonadotropiny w dawce 150 - 225 UI. od 2 dnia cyklu.

Antagonistę podaje się w momencie, gdy jeden z pęcherzyków przekroczy średnicę 14 mm lub/i stężenie estradiolu przekroczy 400 pg/ml. Najczęściej ma to miejsce w 6 - 7 dniu cyklu. Od tej pory stymulacja jest monitorowana co 2 dni. Pojedyncze dawki antagonisty zabezpieczają przed pikiem LH przez okres 24 godzin, natomiast dawka długo działająca przez okres 4 dni. Stymulacje kończy wywołanie piku owulacyjnego - podanie 5000 - 10000 IU hCG w momencie osiągnięcia 16 mm przez pęcherzyki i średnim stężeniu estradiolu 200 - 300 pg/ml na jeden pęcherzyk.

Najczęściej stosowane preparaty agonistów GnRH to Dipherelina lub Triptorelina (Decapeptyl) w formie codziennych iniekcji lub w formie Depot. Dostępny jest również Synarel (Nafarelina) do stosowania donosowego. Rejestrowane są nowe preparaty gonadotropin. Obecnie na rynku występuje ludzka gonadotropina menopauzalna hMG (Menogon) zawierająca aktywność FSH i LH, oraz gonadotropiny uzyskane metodą rekombinacji genetycznej rFSH (Gonal - F i Puregon). Preparaty rekombinowane są podawane podskórnie. Ta forma przyjmowania leku jest lepiej akceptowana przez dużą część pacjentek niż iniekcje domięśniowe hMG. Z kolei użycie preparatów hMG obniża koszty stymulacji przy podobnych według wielu autorów wynikach leczenia. W sprzedaży jest również preparat rekombinowanego LH (Luveris), przydatny wg ostatnich doniesień u ok. 25% pacjentek stymulowanych rFSH. Pojawienie się w ofercie handlowej w ostatnim czasie rekombinowanego hCG (Ovidrel) umożliwia stosowanie preparatu o krótkim okresie działania, co powinno zmniejszyć ryzyko występowania zespołu hyperstymulacyjnego. [5, 6]

Diagnostyka i leczenie niepłodności jest w chwili obecnej wysoce specjalistyczną dziedziną ginekologii i położnictwa wymagającą oprócz znajomości schematów ogólnych dużego doświadczenia koniecznego dla indywidualizacji postępowania. Ponadto niezbędne jest posiadanie fachowego zaplecza laboratoryjno-diagnostycznego umożliwiającego precyzyjną kwalifikację, zastosowanie adekwatnego schematu wspomagania rozrodu oraz umiejętną profilaktykę ewentualnych powikłań. Zaawansowane schematy leczenia niepłodności winny być prowadzone przez doświadczonych specjalistów w ośrodkach spełniających powyższe wymagania.

Opracowanie: GAMETA


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum STARACZKI Strona Główna -> IVF,IUI,AID Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Flower Power phpBB theme by Flowers Online.
Regulamin